اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و موازی بر محتوای cgrp در عصب سیاتیک موش نر ویستار

هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر میزان cgrp عصب سیاتیک موش نر ویستار بود. بدین منظور 32 سر موش نر به صورت تصادفی به 4 گروه کنترل (8n=)، تمرین استقامتی (8n=)، تمرین مقاومتی (8n=)، و تمرین ترکیبی (8n=)، تقسیم شده و در دمای اتاق (22درجه سانتیگراد) و طبق چرخه 12 ساعت خواب و بیداری و با در دسترس بودن آب و غذا نگهداری شدند. حیوانات بعد از یک هفته عادت دادن به پروتکل تمرینی، از هفته دهم بعد از تولد ( با میانگین وزن 220 گرم) تمرینات خود را آغاز کردند. گروه تمرین استقامتی به مدت 12 هفته، هفته ای 5 روز و هر روز حداکثر 60 دقیقه روی تردمیل و با سرعت حداکثر 30 متر در دقیقه ( معادل vo2max % 80- 75) دویدند. گروه تمرین مقاومتی به مدت 12 هفته، در قفس فلزی با تور سیمی که دو بطری آب در بالا ترین ارتفاع آن (2 متر) قرار گرفته بود، نگهداری می شدند. موش ها، علاوه بر موارد دلخواه، برای خوردن آب مجبور بودند از فنس سیمی اطراف قفس بالا بروند. در گروه تمرین ترکیبی نیز حیوانات 12 هفته، طبق پروتکل استقامتی 5 روز در هفته تمرین استقامتی انجام دادند و بعد از تمرین استقامتی در قفسه های توری قرار گرفته و طبق پروتکل مقاومتی، تمرین مقاومتی را انجام دادند. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی حیوانات بیهوش شدند و عصب سیاتیک آن ها جدا شد. بافت مورد نظر بلافاصله در نیتروژن مایع منجمد شده و تا زمان اجرای آزمایش مورد نظر در دمای 70- نگهداری شد. به منظور اندازه گیری کمی پپتید cgrp از روش الایزا (ایمنی آنزیم دار) استفاده شد. برای توصیف اطلاعات جمع آوری شده از روش های آمار توصیفی استفاده شد. همچنین از روش آماری t-تست برای بررسی تفاوت بین هر گروه تمرینی با گروه کنترل بر اساس اهداف پژوهش استفاده شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه برای مقایسه بین گروه های تمرینی استفاده شد. تمام عملیات آماری با استفاده از نرم افزار spss و در سطح معنی داری 05/0 p< صورت گرفت. یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که علی رغم بیشتر بودن مقادیر پپتید cgrp در گروه تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی نسبت به گروه کنترل، هیچ یک از این سه برنامه تمرینی تاثیر معنی داری بر میزان cgrp عصب سیاتیک نداشت. همچنین، نتایج تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که تفاوت معنی داری بین این سه نوع تمرین از نظر تاثیر بر میزان این پپتید در عصب سیاتیک وجود نداشت. با توجه به اینکه افزایش cgrp عصب سیاتیک گزارش شده در تحقیقات قبلی را می توان به بستن لیگاتور نسبت داد و با توجه به اینکه در تحقیق حاضر از لیگاتور استفاده نشده است، بنابراین، نتایج این تحقیق بر عدم تاثیر انواع فعالیت بدنی بر مقادیر cgrp عصب سیاتیک در حالت طبیعی دلالت دارد. از طرفی، با توجه به افزایش cgrp و گیرنده های استیل کولین در عضله با تمرین به نظر می رسد که در زمان تمرین انتقال آکسوپلاسمی cgrp محدودیتی را برای رهایی آن در nmj ایجاد نمی کند.